Redelijk nieuws

Na een redelijke rustige nacht, waarin ik onder invloed van wijn en Valdispert, best goed geslapen had, moesten we vanmorgen om 8.50 uur in het ziekenhuis zijn voor de uitslag van de MRI-scan. Ik dacht dat ik rustig was, maar in de auto sloeg de spanning weer in alle hevigheid toe. "Ons mam" reed en maar goed ook, want ik denk dat ik toch niet helemaal safe had gereden.

"Ons mam" is al een paar dagen bij mij in Druten samen met de hond en dat is erg prettig en gezellig.

Om 8.30 uur waren we al in het ziekenhuis en nadat ik me gemeld had was ik binnen 5 minuten al aan de beurt. We werden in een kamer gezet en moesten daar nog ca. 5 minuten wachten.

Toen de dokter en co-assistent binnenkwamen had ik het idee dat ik al kon zien dat het nieuws, voor zover mogelijk in deze situatie, best positief was. En dat was ook zo: het wordt een borstbesparende operatie, alleen tenzij ze tijdens de operatie nog wat zien en dan alsnog besluiten om alles weg te halen. Maar voor nu wordt het dus borstbesparend. De MRI-scan gaf dus aan dat het mogelijk is en die gaf ook aan dat de rest van het borstweefsel er goed uit ziet. Ook de rechterborst ziet er verder prima uit. De lymfekklieren in de oksel worden wel allemaal verwijderd, maar dat wist ik al. Er viel gelijk een stuk spanning van me af, want er was in ieder geval verder niet nog iets meer gevonden, want daar ben je dan toch wel huiverig voor.

Verder met de dokter nog de afgelopen 2 weken doorgesproken, wat en hoe ik met het nieuws heb gedaan en hoe ik er tegenover sta.

Hij gaf mij aan het eind van het gesprek een groot compliment, hij zei: Je bent goed bezig, je bent positief en je bent realistisch, dat is een hele goede manier. Genezing is mogelijk, je gaat ervoor en dat is al een grote winst. Garanties kan hij natuurlijk niet geven, dat zegt hij ook, maar de statistieken wijzen uit dat ca. 95% geneest wanneer de kanker in één borst zit en niet familiair is. En ik hoor nu ook in mijn omgeving de verhalen van alle mensen die het geredt hebben.

Dus mensen......ik ga er inderdaad voor. Ik voel me goed, ik beweeg nu veel en probeer nog steeds door te sporten ( bijna dagelijks) de conditie op peil te brengen en ik merk ook al vooruitgang in mijn conditie. Gisteren voor het eerst ook naar een fysiotheapeute geweest voor ontspanningsoefeningen en ademhalingsoefeningen en een massage. Dat was geweldig....op een gegeven moment voelde ik de spanning van me afglijden, voor het eerst sinds 2 weken weer enige ontspanning in mijn lijf. Nadat uur was ik dan ook total-loss, maar die ontspanning heeft nog wel even aangehouden en dat was erg prettig.

Volgende week vrijdag is dan de operatie, ik zal blij zijn als dat gaat gebeuren, want dan wordt eindelijk dat weggehaald wat in mijn lijf zit en niet goed is.

Maar voor vandaag ben ik opgelucht met het nieuws wat ik gekregen heb en gaan "ons mam" en ik dat vanavond gewoon maar "vieren" en lekker buiten de deur een hapje eten!! Je moet tenslotte overal het positieve uithalen en het is nog lekker ook!!

Van de week trouwens ook nog bij mijn zus "gelogeerd". Maandagochtend van haar huis naar mijn moeder gewandeld, een wandeling van ca. 8 kilometer. Ik moest tijdens die wandeling wel een stuk door het

"Wehlse Bos" , een mooi stuk natuur, maar afgelopen maandag vrij donker door het slechte weer. s'Morgens om 10.00 uur liep ik daar in mijn uppie met de MP3 speler op. Na een tijdje ontdekte ik dat een eind achter me op het donkere bospad een man liep. Door de natte kou liep hij met opgetrokken schouders, helemaal in elkaar gedoken, petje op en hij liep net wat harder als ik, dus hij kwam langzaamaan dichterbij. Er liep ook een vrouw met 2 honden, dus ik dacht: maar even die honden aanhalen, maar die vrouw liep vanwege het slechte weer gauw door en die man kwam steeds dichterbij. Afgelopen 2 weken heb ik me al van alles in de kop gehaald, en nu dacht ik: Als je alles hebt gehad.............!!!??? Uiteindelijk passeerde die man me en zei ontzettend vriendelijk goedendag!!! Je kunt maar van alles bedenken...arme man!!

Halverwege de wandeling waaide mijn paraplu weg, in de sloot. Ik heb maar geen poging gedaan om die weer uit de sloot te vissen, ik ken mezelf nl., ik was er waarschijnlijk zelf ook nog ingevallen. Maar je raadt het al.....toen begon het pas écht te regenen. Drijfnat kwam ik in Doetinchem aan, bij moeders in een warm bad gelegen, oude pyamabroek van "ons pap" aan en jas en kleren in de droogtrommel weer moeten drogen.

Een enerverende wandeling dus, maar ik had wel mijn dagelijkse portie beweging gehad!

Hieronder een paar sfeerimpressies van een natte winderige wandeling!!

Groetjes Hera