MRI

Na een turbulente en emotionele week moest ik vanmorgen om 8.45 uur in het ziekenhuis zijn voor een MRI-scan. Na een redelijke nacht, wel wat onrustig geslapen, werd ik om 8.00 uur opgehaald door een vriendin die gelukkig mee ging, altijd erg prettig om niet alleen te hoeven gaan en iemand bij je te hebben, waar je tegen aan kunt praten. En dat schijn ik nu in overvloed te doen. Ik praat veel over wat me nu overkomt, sterker nog; iemand zei van de week tegen me: Je "lult" me de gaten in de sokken!! Nou ben ik sowieso altijd al een prater, maar schijnbaar is het nu dus nog erger. En weet je.....het gaat vanzelf, ik kan niet anders!!

Eerst moest ik een vragenlijst invullen met vragen zoals: Heeft u metaal (schroeven, granaatscherven) in uw lichaam? Heeft u protheses? Op al die vragen kon ik nee invullen.
Daarna moest ik nog een andere vragenlijst invulen of ik al eerder een MRI had gehad etc.

Toen kwam ik in de MRI kamer. Ik zag het bed waarop ik moest gaan liggen met twee gaten erin. Daar moest ik op mijn buik op gaan liggen en, je begrijpt het vast al, mijn 2 borsten moesten in die gaten. Ik kreeg een soort infuusnaald ingebracht waarmee ze later contrastvloeistof in zouden brengen.
Daarna kreeg ik te horen dat het ca. een half uur zou gaan duren en dat ik een half uur dus volledig stil moest liggen. Ik vertelde dat ik ten gevolge van een whiplash nekklachten heb en dat dat nog wel eens moeilijk zou worden, maar ze hebben me zo gunstig mogelijk neergelegd. En dan........wordt je strak in een soort van harnas gelegd, armen langs het lichaam en er werd iets zwaars op mijn rug gelegd, zodat je geen kant meer op kan. Hoofdtelefoon op met Q-music er hard op ( Rond die tijd het zgn. "Foute uur" dus heb ik moeten luisteren naar BZN, ABBA, George Baker en meer van dat soort muziek. Nou hou ik van allerlei soorten muziek, maar misschien had ik beter 3FM kunnen aanvragen)
Toen begon het onderzoek, cq. foto's maken. Wat een herrie maakt dat. Harde klappen en een hoop getik en gehamer, niet echt prettig geluid, het overstemde wel het "Foute uur" , maar dat hoefde voor mij niet persé. Na een ca. een kwarier werd de contrast vloeistof ingespoten en werd het apparaat steeds warmer. Dit hadden ze van te voren niet gemeldt en na ca. 20 minuten had ik het zo vreselijk heet en was de stramme houding waarin ik lag zo lastig aan het worden dat ik toch maar even op de bel gedrukt heb om te vragen of dat warm worden erbij hoorde. Ik kreeg te horen dat dat kwam door de magnestiche velden van het apparaat, het was een soort magnetron-effect, maar de verpleegkundige zei dat het verder goed ging en dat het nog ca. 5 minuten zou duren. Ik dacht; dat zijn 2 liedjes en dat bleek ook zo te zijn.

Gelukkig was het toen klaar, en ik was inderdaad goed gegaard in die "magnetron". Man....ik dreef er bijna uit, niet te geloven; zo verschrikkelijk warm heb ik het lang niet meer gehad.
Ik hoop niet dat ik dit nog eens moet, het is geen prettig onderzoek, maar dat wist ik van te voren van de "ervaringsdskundige" dus had ik me daar ook wel een beetje op ingesteld, en viel het uiteindelijk toch nog mee, maar het zal geen hobby van me worden!! Nog wel even gemeldt dat ik het erg vervelend vond dat me dat niet verteld was dat het zo warm zou worden, maar de verpleegkudige vertelde dat ik ook wel extreem reageerde, het zal ook niet waar zijn!!

Nou, dit heb ik weer gehad, volgende week de uitslag hiervan, of het een borstbesparende operatie gaat worden of niet. Spannend?? Ik weet het zelf af en toe niet. Het meest vervelende op dit moment is gewoon dat er nog steeds iets in m'n lijf zit wat niet goed is en voor mijn gevoel moet dat eruit, liefst zo snel mogelijk. En of het dan borstbesparend is of niet, dat doet er eigenlijk niet zoveel toe....het moet gewoon weg!!

Opgelucht nu omdat dit er in ieder geval op zit, vanmiddag maar weer een uurtje sporten ( gisteren en eergisteren ook gedaan) om de conditie op peil te brengen voor de operatie en alles wat daarna volgt.
En uh.....elk nadeel heb z'n voordeel, ik ben al een paar kilo kwijt door de stress. En misschien heeft het dik zijn het komend jaar wel wat voordeel: ik heb natuurlijk wel wat reserves....nietdan??

Oh ja en ik wil alvast heel veel mensen bedanken voor alle lieve berichtjes,telefoontjes, kaartjes, kadootjes betaald van eigen zakgeld en steunbetuigingen.....écht hartverwarmend.

Groetjes Hera