Eindelijk

Eindelijk toch maar weer eens "bloggen", het is intussen meer dan 3 maanden geleden, dus even weer een update geven.

Wat is er in 3 maanden veel gebeurd, met name op het werk, maar daar later wat meer over.
Eerst maar eens iets zeggen over de prachtige reis naar Italië met "ons mam". Wat hebben we genoten en wat hebben we leuke mensen leren kennen in die 10 dagen. En wat hadden we geluk met het weer....het was daar net 2 dagen mooi weer en toen we uit Italië vertrokken werd het daar weer erg slecht ( kun je je nu niets meer bij voorstellen)
Ik kan er veel over vertellen, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen, dus zal in van elke plaats waar we geweest zijn één foto ( van Rome 2) laten zien, want anders ben ik morgen nog niet klaar met deze blog, want ik heb meer dan 1000 foto's gemaakt tijdens de reis.

In Oostenrijk op de heenreis, Venetië, Padua

Florence, Assisi


2x Rome

Pisa en aan de Middellandse kust


Het was echt een prachtige reis!!

En nu over het werk:
In de vakantie had ik al goed nagedacht en met reisgenoten gesproken over mijn werk. De laate weken voor de vakantie waren erg zwaar en ik bemerkte dat ik langzaamaan moest gaan toegeven dat de doelgroep waar ik op dat moment werkte mij niet lag. Het kostte teveel energie en ik had het gevoel dat ik steeds weer tekort schoot en het gewoon niet goed aan kon, met als gevolg dat ik s'nachts niet meer goed kon slapen, waardoor ik alleen maar meer vermoeid raakte. Dus ik had al wel besloten om gesprekken aan te gaan en overplaatsing aan te vragen. De avond vóór ik moest gaan werken kreeg een berichtje dat ik op de, voor mij, moeilijke groep ( ik werkte op 2 groepen onder één kap) de volgende dag moest gaan werken. Dit kwam hard aan en ik "blokkeerde" eigenlijk volledig. De volgende ochtend was het zo moeilijk om te beseffen dat ik moest gaan werken, dat ik alleen maar kon huilen en het dus echt niet meer kon. Dankzij een vriendin, die mij ziek heeft gemeld, ben ik toen toch maar niet meer op die bewuste groep gaan werken, het lukte gewoonweg niet. Ik heb vorig jaar te veel meegemaakt en ik ben te ziek geweest om dit kostte wat het kost door te willen zetten en mijn gezondheid daarbij min of meer op het spel te zetten.

De eerste week na mijn ziekmelding heb ik ontzettend veel geslapen, er kwam weer rust en na gesprekken met collega's, cc-er en psychologe was mij het wel heel duidelijk dat ik er goed aan gedaan had.

En hoe is het nu dan???.............
Inmiddels ben ik voor 20 uur aangenomen op een hartstikke leuke groep , waar ik het naar mijn zin heb en waar alles als een trein loopt. Daarnaast flex ik 14 uur per week her en der bij. Ik kom op diverse groepen in Druten en zelfs ook op mijn oude groep in Tiel. Het is soms hard werken, maar dat vind ik niet erg. Ik moest laatst wel 7 dagen achter elkaar werken, net met die hitte en dat hakte er wel flink in, maar omdat er weinig mentale druk op me ligt, is het toch te doen.
Ik weet niet of dit verder in de toekomst te doen is, maar we zullen wel zien, nu vind ik het wel even goed zo. Ik kan werken en dat wil ik ook. En over 5 weken krijg ik vakantie, tijd om dan weer bij te tanken.

Natuurlijk is er nog wel meer gebeurd: mijn zus was 25 jaar getrouwd...hebben we een superfeest van gehad, eindelijk was het trouwalbum van vrienden klaar nadat ik het 6x ingestuurd had, het Nederlands elftal werd 2e op de WK voetbal en dat hebben we oa op mijn nieuwe platte TV gekeken, zijn eindelijk allerlei klussen in mijn huis gedaan ( helemaal super), heb ik interactieve TV gekregen, en heb ik een nieuwe ( 2e hands, maar erg mooi) bank !!

En mijn gezondheid: 2 weken geleden controle gehad bij de nurse-practioner en voor zover ze het kunnen zien en voelen ziet en voelt alles oké. Ik voel me verder goed, heb af en toe wel pijnlijke steken in het bestraalde gebied, heeft ook met het warme weer te maken en misschien is het littekenweefsel van de operatie stug en hard. Als ik wil kan ik hiervoor naar een huidtherapeut, daar heb ik een verwijsbrief voor, maar daar moet ik voor naar Wijchen, maar dan moet eerst mijn auto klaar zijn, want die is in reparatie bij mijn broer. Zolang dat de klachten van het bestraalde gebied in de linkerborst niet erger worden kan een eventuele behandeling nog wel even wachten.
En dan hoor je ineens weer van iemand dat ze ook borstkanker heeft en het hele proces moet gaan ondergaan. Schrikken, en wat wordt je dan even weer helemaal "teruggeworpen". Je wenst het niemand toe, het enigste wat je dan kan doen is luisteren, tips geven en hopen dat ze er goed doorkomt!!

Dat was in het kort wat er in de afgelopen 3 maanden gebeurd is. Nu geniet ik van de mooie zomer, soms iets te heet, maar goed ik zal maar niet klagen, want het is tenslotte een mooie zomer. Gisteren nog lekker in Nijmegen geweest, daar zijn de 4-daagse feesten begonnen en daar was het erg gezellig. Vandaag nog vrij en doe ik niet veel, morgen weer werken. Hopen dat de auto gauw klaar is en........vrijdag komt Bennie weer, mijn logeerhond, dus heb ik de komende weken nog genoeg te doen!

Groetjes Hera

Lente yeah!!!

Hallo,

Dat is lang geleden zeg, effe weer wennen om weer eens te "bloggen".
Heel veel gedaan de afgelopen 2 maanden, veel gewerkt ( opbouwend) en dat neemt veel energie en tijd in beslag. Ik moet ook leren om alles in een redelijke balans te "gieten". Het werk, de vrije tijd, het sporten enz. En dat valt soms niet mee, want ik wil zo graag zoveel tegelijk en dat gaat dus echt niet meer.

Gelukkig is inmiddels de winter voorbij en de kou enigzins ook al. Ik was er echt helemaal klaar mee, met de sneeuw en de kou! Hoe mooi het soms ook is, sneeuwlandschap en ijs etc., na 2,5 maand was het écht genoeg. De lente is dan ook erg welkom!!!

Op het werk is alles nieuw en nog steeds in opbouw. Het valt niet mee en we zijn allemaal gemotiveerd om er iets van te maken, maar gemakkelijk is het nog niet, maar we gaan ervan uit dat het wel beter wordt. We doen in ieder geval ons best en de collega's zijn goed, leuk en betrokken. Dat is heel veel waard.

Enkele weken geleden bleek dat de reis van "ons mam" en mij naar Lourdes niet door kon gaan, wegens te weinig inschrijvingen. Wat een domper......écht balen. We leefden er zo naar toe en dan ineens gaat het niet door. Twee dagen van alles geprobeerd, het internet "afgesurfd" en van alles bekeken. En gelukkig........we hebben een vervangende reis kunnen boeken. Nu gaan we lekker naar Venetië, Florence en Rome. Helemaal leuk ( misschien nog wel leuker dan Lourdes) en dankzij de al eerder genoemde leuke collega's kunnen we gaan, want ik moest hiervoor mijn vakantie 2 weken verzetten en daar hebben zij allemaal aan mee gewerkt!!
Ik ben zo benieuwd hoe dat zal zijn, een 10-daagse reis door Italië, en dat in het voorjaar, als alles in bloei staat. De camera zal wel "overuren" draaien.

Het resultaat zal terzijnertijd op de "Blog" te zien zijn.

Ik zal er ook een fotoboek voor mij en voor "ons mam" van maken, maar dan hoop ik toch dat dat wat soepeler gaat verlopen dan het trouwalbum van vrienden van mij. Die is nl. inmiddels voor de derde keer ingestuurd, want steeds als ik dat album op ging halen bleek dat er iets misgegaan was met het afdrukken. Héél irritant en vervelend, want ik heb er al zo lang over gedaan om het samen te stellen en dan gaat er steeds bij het afdrukken wat mis. Dit is de laatste poging, lukt het nu niet, dan moet ik maar iets anders bedenken. Maar vervelend is het echt wel.

Tja en dan .........de gezondheid. Het gaat goed met me, ik werk inmiddels bijna helemaal fulltime en soms zijn er dagen bij dat ik amper nog aan de borstkanker denk. Maar daarnaast zijn er ook "slechte" dagen, met name als ik te weinig afleiding heb in wat voor een vorm dan ook. Enkele weken geleden had ik de griep, heb een klein weekje binnen gezeten en nadat weekje kon je me bij wijze van spreken "van het plafond krabben, want ik was er tegenop gevlogen"!! Ik heb die week zo ongeveer in heel mijn lijf kanker gehad, elk pijntje baarde me zorgen en werd een grote pijn en ik werd met de dag minder gezellig voor mezelf en mijn omgeving. Het is maar goed dat het niet langer heeft geduurd, want dan was ik er depressief van geworden. Dat is zo vervelend, want ook al zeg ik tegen mezelf dat ik met die rare gedachten op moet houden, het lukt dan gewoonweg niet. Je hebt dat niet in de hand. Een goed gesprek wil dan wel helpen en binnenkort laat ik me toch maar weer eens even lekker helemaal los masseren bij de fysio.

De eindtest bij Herstel en Balans was trouwens wel oké, ondanks de bronchitis/griep die ik de week er voor gehad had en de "terugkomdag" met de lotgenoten was erg fijn. Daar vind je dan toch dat stukje herkenning van anderen, die ook die onzekerheid op z'n tijd hebben.

Wat me ook erg opvalt is dat ik alle data van vorig jaar uit mijn hoofd weet, de diagnose, de operatie, de bestralingen en de chemo's, dat zit er helemaal ingebakken.

Afgelopen vrijdag ben ik op controle geweest bij de radiotherapeut en daar was alles oké .....ik hoef pas weer over een jaar terug te komen, dat is toch een goed teken!!

Al met al 2 drukke maanden gehad, met ups en downs, maar uiteindelijk wel positief, hoor. De conditie is goed, men zegt dat ik er goed uit zie......ik ben nog steeds te dik, maar ik voel me goed, dus.......boeien, dat gewicht dat komt wel weer en anders maar niet!!

Mijn haren zijn trouwens alweer bijna tot het "oude niveau" gegroeid. Het is al twee keer uitgedund en ik heb weer gel en haarlak nodig en soms ook een föhn. ( Moet ik dus ook allemaal meeslepen naar Italië)

Het weer wordt steeds beter en dan kan het ook alleen maar beter worden met mij. Lente zit in de lucht, de vakantie komt er aan, dus Italië komt steeds dichterbij........jeetje wat heb ik daar zin in!!

Vanmorgen een rondje over dijk en langs het huis gelopen en daar zie je de lente "ontwaken", hartstikke fijn!!

En om met de man van de MONA reclame te spreken: Daar wordt je toch blij van!!!

Groetjes Hera

Jippie

Jongens wat ben ik blij en wat was het spannend de afgelopen weken.
Ik kan niet uitleggen hoe gespannen ik ben geweest en hoe "strak" ik heb gestaan.
Ik dacht na kerstmis lekker oud en nieuw te gaan vieren en dat heb ik ook gedaan.....was ook heel gezellig!! Je sluit een ongelooflijk vervelend jaar af en je wil zo graag het nieuwe jaar fris en vrolijk beginnen. Maar dan kom je na oud en nieuw meteen in de week terecht dat alles één jaar geleden is. Op 4 januari was het een jaar geleden dat ik de knobbel voelde, op 5 januari was het één jaar geleden dat ik naar de huisarts ging. Op 8 januari was het één jaar geleden dat de diagnose werd gesteld en ga zo maar door!! De film van vorig jaar werd continu opnieuw afgespeeld, dus "afsluiten" homaar!!!!
Vorige week moest toen ook nog de eerste mammografie weer gemaakt worden en dan moet je dus een week wachten op de uitslag!! Gadverdamme, wat duurt dat dan lang.....vreet energie en ik was uiteindelijk zo gespannen dat alle spieren, met name rondom de linkerborst en borstkas zo strak stonden dat ik continu pijn had! Daarbij/ daardoor kreeg ik ook buikpijn en dat is natuurlijk dan weer een reden om nog ongeruster en gespannen te raken. Gisteren en eergisteren was ik dan ook behoorlijk emotioneel en het enigste wat ik de afgelopen week kon doen was afleiding zoeken in werk en andere zaken!! Heeft wel geleid tot leuke bezoeken en gesprekken met mensen die ik al lang niet gezien had, en praten, praten, heel veel praten!! Waarschijnlijk hebben sommige mensen wel weer gedacht dat ik "de gaten weer in de sokken aan het lullen" was. Bij deze sorry dan, dat schijnt mijn afwijking te zijn, als ik gespannen ben > druk praten/rebbelen!!
Ook hebben de fysiotherapeuten hier in Druten echt hun best gedaan om mij gerust te stellen, wat wel tijdelijk lukte, maar dan greep alles me ineens weer naar de strot!!

Maar goed jongens........ nu de uitslag: Alles is goed, alles zag er prima uit en is mooi genezen en al het weefsel is "schoon"!!!!!!! Wat een opluchting, niet te geloven! Ik zit dan nu ook met een "big smile", maar met afgekloven nagels te typen. Ik ben zo verschrikkelijk blij, die verdomde onzekerheid is weer weg. En ik weet heus wel dat die onzekerheid heus wel weer de kop op steekt en ik nooit helemaal vrij zal zijn van bezorgdheid en angst, maar vandaag wil ik daar even niet meer aan denken. Morgenavond heb ik nog een feestje bij mijn zus en dan gaan we het vieren, samen met een verjaardag! En er valt nog meer te vieren, dus dat worden wel een paar borreltjes. Heel veel telefoontjes al weer gehad en ook al mooie bloemen gekregen.....super!!
Nu kan ik echt weer vooruit kijken, kan mijn werk lekker verder opbouwen, en.......uitkijken naar april! In april ga ik nl. samen met mijn moeder naar Lourdes, een reis in combinatie met uitstapjes in de Pyreneeën en Biarritz! Ik vind dat zo leuk om dat samen met mijn moeder te mogen doen. Ik ben erg benieuwd...Zuid Frankrijk, de Pyreneeën in het voorjaar, dat wordt vast mooi. Ik heb een nieuwe lens voor mijn camera en een geweldige nieuwe fototas, dus ik heb er erg veel zin in en als ik het goed bereken is het al over ca. 9 weken, helemaal top!!!

Jullie snappen vast wel, dat ik vandaag eventjes helemaal "happy" ben.....wat een heerlijk gevoel is dat, dat wil ik nog wel even vasthouden! maar ik ben ook erg moe, van alle emoties en spanningen die nu los komen, dus ik ga heerlijk mijn lekkere warme bed in....wie doet me wat!!!

Doedoei
Groetjes Hera